Katharine Kavanagh, badaczka cyrkowa, przedstawia rozwijające się eksploracje tego, jak cyrk spotyka się z kulturowym fenomenem metamodernizmu.

Wierzę, że sztuki performatywne, a w szczególności cyrk – z jego inherentną zdolnością do zdumienia – stanowią żyzny grunt do pielęgnowania alternatywnych modeli relacji z naszym otoczeniem.

Jako osoba z publiczności pragnę być poruszony na poziomie emocjonalnym, fizycznym i intelektualnym. Jeśli obecny jest tylko jeden z tych elementów, czuję się płasko i szybko się nudzę. Jeśli obecne są dwa z trzech, jestem zaangażowany. Jeśli obecne są wszystkie trzy, moje życie się zmienia.

Parę lat temu Niemcy były postrzegane jako „puste miejsce na europejskiej mapie cyrków”. W bardzo krótkim czasie jednak, państwo to osiągnęło strukturalny rozwój w obszarze cyrku współczesnego do rozmiarów przeważających jakikolwiek inny kraj w tej dziedzinie.

Kierunek rozważań prezentowany przez autorkę pokrywa się z ogólną tendencję w dzisiejszym myśleniu o cyrku współczesnym, polegającą na umieszczaniu go w szerokim kontekście historyczno-społeczno-politycznym.

Rozpoczynając pisanie tej pracy nie spodziewałem się odnaleźć tak wielu i tak jednoznacznych podobieństw między cyrkiem i pantomimą. Prowadząc badania historyczne zauważyłem, że ich losy splatają się wzajemnie od stuleci.

Moim celem jest, by grafika Nowoczesnych Sztuk Cyrkowych stanowiła inspirację do nowych spostrzeżeń, dyskusji i debat w społeczności cyrkowej.

Cieszy, że dostrzeżony i doceniony został kulturowy potencjał sztuki cyrkowej. Tym bardziej, że z powodzeniem realizować może ona programowe zamierzenia konkursu, poszukującego propozycji wzmacniających poczucie wspólnoty i integracji.

To krótkie studium stanowi przyczynek do badań nad związkiem pomiędzy formą i treścią cyrkowych widowisk a dominującymi na przestrzeni dziejów poglądami i ideami.

O ile cyrk i pantomima splatały się w Średniowieczu w przedstawieniach trup wędrownych, tak od połowy XVIII wieku zaczyna się ich instytucjonalizacja, a więzi je łączące zacieśniają się.

Ogromnym walorem publikacji jest jej wymiar popularnonaukowy – oparta jest ona na źródłach bibliograficznych oraz badaniach własnych, a jednocześnie efekty analiz podane są przystępnym językiem (…)

Klaunada jest zawsze tam, gdzie społeczeństwo, przechodzi wraz z nim przez kolejne etapy rozwoju oraz związane z nimi liczne przekształcenia. Z jednej strony dopasowuje się do odbiorcy, a z drugiej zmusza go do myślenia, do odwrócenia utrwalonych przezeń schematów.

Ze względu na zachowane źródła, dzieje cyrku i pantomimy na Starym Kontynencie stanowią swego rodzaju kontinuum i pozostają ze sobą w relacji (…)

Kejos jest jednym z tych polskich kolektywów nowocyrkowych, który swoim działaniem świadomie i z premedytacją używa odniesień do teatru i jego narzędzi. Nie buduje swojej definicji poprzez kontestacje, ale rozszerza ją, włączając kolejne metody i praktyki.

Różnica między cyrkiem a pantomimą jest znaczna. Mimo że obie sztuki korzystają z medium ludzkiego ciała, w cyrku ma ono charakter bardziej widowiskowy (…)

Niektórzy na hula kręcą, inni nimi żonglują, jeszcze inni manipulują lub wykorzystują jako dodatek do tańca. A jak się to wszystko zaczęło?